Nieuws

‘Dit mocht niet misgaan’, vertelt Pieter Devos over Casual: ‘ik zag en voelde aan alles dat zij een ruwe diamant was. Die je heel omzichtig en met fluwelen handshoenen moest slijpen. Wanneer je oogcontact hebt met Casual, kijkt ze dwars door je heen. Zo veel persoonlijkheid en charisma heeft ze dus. Dat voel je ook als je er mee rijdt. Aan de manier waarop ze reageert en anticipeert op de ruiter. Zij daagt u uit. Wie durft? Probeer maar. Dat was Casual  en zij en enkel zij bepaalde of ze je toeliet in haar wereld.’

Jumping Mechelen, 29 december vorig jaar. Je neemt afscheid van je Olympische merrie Claire Z. 48 Uur later word je wakker in het Olympisch jaar en denk je aan Toupie de la Roque?

Toupie werd vierde in de wereldbeker van Mechelen, twee weken later wint ze de wereldbeker van Bazel. Dus ja, begin dit jaar dacht ik aan Parijs, met Toupie. Als je naar haar resultaten kijkt, was het niet nodig om me op te stellen als underdog en een voorzichtige, afwachtende houding aan te nemen. Als je het objectief bekijkt, waren we op dat moment één van de betere, zo niet beste combinatie in België. Waarom zou ik dan geen ambitie mogen hebben voor de Olympische Spelen?

Was haar leeftijd een maar….?

Ze werd 17 en dat was inderdaad de enige maar. Begin dit jaar was Toupie incontournable. Niemand wist hoe zij zou evolueren. Dat was het enige vraagteken. Dat je overigens bij elk paard hebt met Olympische ambities. Tussen 1 januari en 1 augustus kan er veel gebeuren. Ik heb met Toupie tijdens Mechelen, in samenspraak met de bondscoach, een plan gemaakt in functie van de Spelen. Midden januari de wereldbeker van Bazel en 8 weken later de 5* van ’s Hertogenbosch in voorbereiding van de landenprijs in Ocala die 2 weken later op haar programma stond. 

Na je wereldbekerzege in Bazel wist je ook dat je geplaatst was voor de finale? Toen dacht je aan Casual DV Z?

Daar had ik stiekem in mijn achterhoofd op gehoopt. Wat als ik naar de wereldbekerfinale mag? Met Parijs in mijn achterhoofd was Toupie op dat moment geen optie. Casual? Eventueel, al stonden we er toen nog niet. Ik wist ondertussen intuïtief wat ze in haar mars heeft. Alleen moest Casual het nog allemaal bewijzen. We sprongen eind vorig jaar in Mechelen onze eerste 1.50m proef. Dan ben je nog ver verwijderd van de WB finale.

Het initieel plan was met Toupie naar Parijs en met Jarina J (Cicero van Paemel Z) naar de WB finale. Zij werd in oktober 2^e in de GP van Oslo en in november 5^e in de WB van Lyon.

Ondertussen trad Casual steeds meer uit de schaduw. Foutloos in haar eerste 1.50m in Mechelen. In Bazel ging ze mee als derde paard, springt ze haar eerste 1.55m en worden we derde. Wat ik naar mijn aanvoelen altijd had gehoopt, werd in Bazel bevestigd. Ik mocht begin februari naar Bordeaux, daar springt ze haar eerste 1.60m en finisht ze als vierde in haar eerste wereldbeker. Daar kwam het idee dat Casual een optie zou zijn voor de WB finale. We reisden voor twee weken naar Doha, een indrukwekkende setting. Casual was er als tweede paard omdat ik wilde weten hoe ze zou reageren. Opnieuw springt ze een 1.60m proef foutloos. Ze bleef maar bevestigen. Van de imposante piste in Doha ging het naar de kleine piste van Saut-Hermès in Parijs. Daar springt ze de 5* GP met één punt tijd. Ik heb Casual stap voor stap laten proeven van verschillende locaties om haar reactie en adaptatie te achterhalen. Ongeacht waar, ze bleef foutloos springen. Na Parijs was de knoop doorgehakt. Daar is een lang proces van veel twijfel aan vooraf gegaan. Door het traject dat we afgelegd hebben, en de manier waarop ze telkens anticipeerde, heeft Casual me overtuigd.

Vreesde je dat de WB finale te vroeg zou zijn? Het is een latent gevaar, hoe beter een paard is, hoe groter de verleiding om er te snel te veel mee te doen?

Daar moet je je heel goed bewust van zijn. Wat ik heel goed besef, is dat Casual een once in a lifetime horse is. Ik heb al veel goede paarden gereden, kan al terugblikken op een mooie carrière. Maar nooit eerder heb ik zo’n goed gevoel ervaren als op Casual. Dat is 100% genieten.

Van je twee bronzen paarden, Claire Z en Jade vd Bisschop, weten we dat ze een beetje knettergek waren…

Noem ze eerder atypisch. En dat is vaak inherent aan de betere paarden.

Past Casual DV Z in dat rijtje?

Ze is nu 9 en ik kan er ook al een boek over schrijven. Casual is thuis geboren en ik herinner me dat ze er in vrijheid al met kop en schouders bovenuit stak. Ik weet wel dat springen in vrijheid niet altijd een indicatie is, Casual maakte wel indruk en viel op. Als dochter van Cornet Obolensky was het geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Ze had karakter en liet duidelijk verstaan wie ze was.

In regel ontferm jij je niet over de jonge paarden. Voor Casual maakte je een uitzondering?

Noodgedwongen. Casual heeft een sterk karakter. Niet op de verkeerde manier, maar ze had een uitgebreide handleiding. Haar opleiding moest correct verlopen. Je diende alles lief te vragen. Dwingen was geen optie, dan was je kansloos. We hebben vier ruiters op stal die zich ontfermen over de jonge paarden. Eén voor één beten ze letterlijk in het zand. Het kan gebeuren dat een ruiter eens van een jong paard valt, maar allemaal? Dat deed ons toch de wenkbrauwen fronsen. We herkenden heel veel kwaliteit bij Casual, finaal is het wel de bedoeling dat ze dat onder het zadel laat zien. Dit mocht niet misgaan, ik zag en voelde aan alles dat zij een ruwe diamant was. Die je heel omzichtig en met fluwelen handshoenen moest slijpen. Wanneer je oogcontact hebt met Casual, kijkt ze dwars door je heen. Zo veel persoonlijkheid en charisma heeft ze dus. Dat voel je ook als je er mee rijdt. De manier waarop ze reageert en anticipeert op de ruiter. Zij daagt u uit. Wie durft? Probeer maar. Dat was Casual  en zij en enkel zij bepaalde of ze je toeliet in haar wereld.’

Hoe verliep jouw sollicitatie?

We hebben één keer heel kort een discussie gehad. Want ze test je natuurlijk. Na ons gesprek heeft ze me onvoorwaardelijk aanvaard. Probleem was dat ik de enige was die ze accepteerde. Vermits ik weinig tijd heb, werd ze vervolgens gelongeerd en reed ik haar één keer per week. Een atypische opleiding voor een vijfjarige, het was het enige wat werkte. Op de weide, aan de longe en één, maximum twee keer per week onder het zadel.

Liep ze daardoor achter in haar opleiding?

Helemaal niet en dat typeert haar uitzonderlijke intelligentie. Terwijl haar leeftijdsgenoten met regelmaat op trainingsparcours gaan, graasde zij in de weide of liep ze aan de longe. In de zomer nam ik haar toch eens mee voor een eerste parcours op een andere locatie. Haar leeftijdsgenoten hadden ondertussen al 10, 15 parcours gelopen. Je zag het verschil niet. Ze sprong met veel flegma alsof ze ook al 15 parcours had gesprongen. Als zevenjarige nam Caroline ze sporadisch mee naar oefenwedstrijden en dat klikte ook.

Hoe uitzonderlijk is zo’n exclusieve connectie?

Ik heb dat nog nooit met een ander paard ervaren. Casual is het enige paard waar ik me van jongs af aan over ontfermd heb. En dat was haar beslissing.

Kan je dat fok technisch verklaren?

Haar grootmoeder Nistria de Lauzelle (Skippy II x Feo de Lauzelle) geeft bovengemiddelde paarden. Denk aan Echo D (Orlando) en Gin D (Clinton) die 1.60m sprongen. Net als mijn eerste internationaal toppaard Tekila D (Gotspe), die een zus is van Just Me D (Cicero van Paemel Z) waar ik ook 5* mee sprong. In die zin is het geen toeval. Just Me D, de moeder van Casual, trekt die lijn door in haar fokkerij. Zij geeft ook bovengemiddelde goede paarden. Waarom Casual er bovenuit springt, is onverklaarbaar. Wat ik wel vaststel, is dat wat de moeder te weinig had, zij in overvloed heeft: een groot hart. Komt dat van haar vader Cornet Obolensky? Wie zal het zeggen? Zet om het even welke hindernis, als Casual u vertrouwt, springt ze er over. Dat vertrouwen moet je evenwel verdienen en dat vraagt tijd en geduld, en waarbij je altijd rustig moet blijven. Wanneer Casual vroeger op wandeling iets zag wat ze niet vertrouwde, bleef ze stoïcijns staan. Forceren of dwingen was geen optie. Beleefd vragen, aanmoedigen en haar tijd geven hielp wel. Pas als ze u vertrouwde, stapte ze verder. En ze stapte met mij verder.

Begon je dan elke nieuwe wedstrijd met een bang hartje?

Aanvankelijk wel, omdat je nooit wist hoe ze zou reageren. 2 Jaar geleden nam ik ze mee naar enkele internationale wedstrijden zoals Hamburg, Stockholm, Valkenswaard, Knokke, Brussel. Je kan haar balken op één hand tellen. Casual sprong quasi altijd foutloos. In de piste was ze bij de les. Enkel in de paddock was ze aanvankelijk zeer onrustig en onstuimig. Daar is ze nu ook rustig geworden. En onderweg van Doha via Stockholm langs Hamburg tot in Parijs, bleef ze bevestigen en bloeide ze open. Tot in de wereldbekerfinale en haar eerste landenprijs in Rome die ze foutloos sprong. Vandaag pakt ze alles aan en is niks te hoog, te breed of te zwaar voor haar.

Casual is vandaag misschien wel de meest gegeerde en begeerde bruid in het 5* circuit. Zou jij al euromiljonair kunnen zijn?

Dat denk ik wel.

Er werd tijdens en na het BK gespeculeerd en nog meer geroddeld over de verkoop van Ermitage Kalone. Het zal bij Casual niet anders zijn?

Er wordt elke week voor gebeld. En dat is een moeilijke afweging. Of toch niet. Het is een keuze die gemaakt wordt door de familie. Onze sportstal en fokkerij, ons fruitbedrijf, het is allemaal van onze familie. Wij zijn een hechte clan waar iedereen elkaar alles gunt. Zelfs dan ontken ik niet dat het een druk op mijn schouders legde. Als ik vandaag ja zeg, is Casual morgen verkocht en moet bij wijze van spreken niemand van de familie nog werken. Dat is de economische realiteit. Maar je mag de sport niet realistisch bekijken. Aan de andere kant werken we allemaal zo hard dat we nee kunnen zeggen tegen een exuberant bod. Ook al is het onwezenlijk. Iedereen van de familie steunt me en gunt het me. Ik heb al een mooie carrière uitgebouwd. Casual is mijn wissel op de toekomst, dat ene paard dat de volgende 5 jaar de kers op de taart kan zetten. Zoals ik in het begin zei, Casual is een once in a lifetime horse. Gegeerd door iedereen, wij hebben ze gefokt en ze staat bij mij op stal. Ik wil nog 10 jaar op het hoogste niveau presteren en dan heb je een paard zoals Casual nodig. Zij kan voor mij het verschil maken.

Dat is ook een grote rijkdom?

Daar ben ik me heel goed van bewust. En mijn familie is misschien wel mijn grootste rijkdom. Want zij heeft beslist om niet te verkopen. We zijn allemaal liefhebbers van de sport en houden van onze paarden. De unieke band die je kan opbouwen met een paard is van het mooiste wat je als mens kan beleven. En al zeker als het een paard is dat bij u geboren is. Van nul naar de top van de wereld, daar doe je het voor.

Wanneer dachten jullie aan Parijs? Op de terugvlucht van Riyadh?

De wereldbekerfinale was toch weer een bevestiging. En ja, dan flitste de Olympische Spelen door mijn hoofd. Het werd eerder al gesuggereerd door enkele insiders. Zo sijpelt die gedachte binnen. Onze bondscoach zette na Riyadh Casual in het Olympisch kader. Ook van die kant kwam er een suggestie. Casual zou vervolgens de landenprijs van Rome springen en opnieuw bevestigde ze met twee foutloze omlopen.

Als we even abstractie maken van concrete paarden, zou je altijd zeggen dat voor de Olympische Spelen 17 jaar te oud is en 9 jaar te jong?

Helemaal mee eens. En toevallig heb ik een 17-jarige en 9-jarige die de uitzondering bevestigen op de regel. Van alle paarden die ik ooit al heb gereden, is er geen enkel die op 9 jaar al zo’n fenomenaal gevoel gaf. Ik heb 5* paarden gereden die op de leeftijd van 12/13 jaar veel meer moeite moesten doen dan Casual op 9 jaar.

Sta je daar vaak bij stil?

Te weinig. Omdat je in dat proces zit en de bal aan het rollen is. Terwijl het al uitzonderlijk is om zo’n paard te fokken. Vervolgens nog eens te kunnen houden en te brengen tot waar we nu al zijn. En beseffen dat zij het verschil kan maken in uw carrière. Ik moet daar eens meer bij stilstaan. Omdat ik de andere kant ook ken. Voor Toupie zat ik in een zwart gat en had ik bijna geen enkel paard voor het grote werk. Casual is het eerste succesproduct uit onze fokkerij en er zitten er nog enkele in de pipeline. Ik ben mijn ouders dankbaar dat ze zonder opgeven zijn blijven investeren in hun fokkerij. Nu ja, het zijn fruitboeren en zoals mijn vader zegt: paarden fokken is zoals fruit kweken, als je een fruitboom plant, duurt het ook enkele jaren voor je de vruchten kan plukken. Soms denk ik wel, wat als onze fokkerij 10 jaar geleden al zo’n vruchten zou afgeleverd hebben?

Alles heeft zijn reden in het leven. Zou de Pieter van 10 jaar geleden dezelfde opleiding aan Casual kunnen geven?

Dan had ik wellicht nog niet de skills om Casual te brengen waar ze vandaag staat. Ik ga het sterker uitdrukken: met een merrie zoals Casual was ik 10 jaar geleden kansloos.

Dat geldt ook voor Claire Z, Jade vd Bisschop, Toupie. Die zijn ook op het juiste moment in mijn leven gekomen ben. Je mag niet vergeten dat ik, in tegenstelling tot Nicola en Olivier Philippaerts, of Jos Verlooy, niet de ervaring van thuis meegekregen heb. Ik heb mijn eigen weg moeten zoeken en dat was een ontdekkingstocht van 10 jaar.

10 Jaar geleden sprong jij je eerste kampioenschap, de WEG in Caen, het jaar nadien het EK in Aken. Denk je daar soms nog aan? Het is altijd leerrijk om te weten vanwaar je komt?

En na dat EK brak de periode van Espoir aan en volgden er betere tijden (glimlacht). Denk ik nog aan die beginperiode? Veel te weinig. Bij nader inzien kom ik van ver. Er speelt zich veel af in je hoofd. Om kampioenschappen te rijden, moet je technisch begaafd zijn en een goed stalmanagement hebben. Dat zal bij de meerderheid geen probleem vormen. Het verschil wordt gemaakt in het hoofd van de ruiter. En niet vergeten, wij zijn met twee en ons paard kan ons hoofd perfect lezen. Wij moeten ons paard vertrouwen en dat lukt enkel als je paard u vertrouwt. Dat is het bijzondere en boeiende aan onze sport. Daar wordt nog te weinig aandacht aan besteed. Technisch rijden kan iedereen leren. Een paard aanvoelen is de grote kunst en daar denk ik permanent over na. Want onze mentale weerbaarheid heeft een rechtstreekse invloed op ons paard.

Wat is voor u vandaag de grootste mentale uitdaging?

Leren genieten. Dat is de sleutel tot succes en doe ik vandaag te weinig. In onze sport heb je hoogtepunten en nog meer dieptepunten. Net daarom moet je genieten van je successen. Ik weet dat en besef dat. Het valt me enkel moeilijk om dat om te zetten in praktijk. Ik ben dat aan het leren hoor (glimlacht).

Tweevoudig Tourwinnaar Jonas Vingegaard vertelde daar eens over in een interview: ‘ik legde mezelf te veel druk op, wilde me bewijzen en moest braken van de stress. Vandaag is er nog altijd druk, maar als ik niet win, vergaat de wereld niet.’

Ik herken dat. Leren relativeren is nog een werkpuntje bij mij. Je doet iets omdat je het graag doet. Dat is het uitgangspunt. En als je het graag doet, heb je meer plezier en rust. Het probleem is dat onze wedstrijdkalender zo vol zit, dat je geen tijd hebt om stil te staan bij een succes. Als het omgekeerd slecht was, houdt je hoofd niet op met nadenken en tobben. Waarom was het niet goed, wat kan er beter en hoe kan ik het veranderen. Je staat niet stil bij een succes, je blijft wel lang hangen bij een tegenslag.

Combineer jij nog altijd twee voltijdse jobs? Dan zit je met een chronisch tijdsgebrek?

Vanmorgen heb ik om 07.00h twee paarden gereden en om 09.00h had ik een belangrijke afspraak met een grote supermarktketen. Zo gaat dat de ganse dag door. Ik heb nu gelukkig een goed team rond mij. Het aantal oproepen is daardoor sterk gereduceerd. Wat niet wegneemt dat ik tijdens de verkenning van een GP een oproep beantwoord, een probleem oplos en het parcours verder verken. Dat was vroeger de regel, nu gelukkig de uitzondering.

Zo ben ik opgegroeid. Het is wat mij gemaakt heeft tot wie ik ben. En om terug te keren naar Casual, het is dankzij die duobaan dat wij Casual niet hoeven te verkopen. Los daarvan boeit ons fruitbedrijf me sowieso. Ik zou het niet anders willen dan hoe het nu is. Mijn hart ligt bij de paarden en ons bedrijf. Het is wie ik ben en in beide sectoren wil ik de beste zijn.